چند نفری از دوستانم که رتبه‌های برتر کنکور هستند مشاوره‌ی تحصیلی میدهند، برای داوطلبان برنامه ریزی تحصیلی انجام میدهند. کمک شان می‌کنند مسیر درستی را انتخاب کنند، مشاوره‌های پا به پا میدهند، منابع معتبری را که اکثراً جزء سوالات کنکور باشد معرفی می‌کنند و اساتیدی را که خودشان پای درس آنها تجربه‌ی موفقی را کسب کرده اند به آنها معرفی می‌کنند.
مسیر را اگر پا به پای راهنمایی شان درست طی کنی و مطابق برنامه پیش بروی موفق خواهی شد. منتها تمرین و پشتکار لازمه‌ی رسیدن به مسیر موفقیتی است که آنها نیز طی کرده اند.
بارها به این اندیشیده ام که چطور یک نفر میتواند قهرمان زندگی خودش شود و بتواند تضمینی هم برای موفق شدن دیگران باشد؟
چند نکته را در شخصیت و رفتار اینها دقت کرده و به آن رسیده ام:
1-آنها خودشان را رقیب خودشان می‌دانند: شاید وقتی پای حرف‌هاشان می‌نشینم این ویژگی بارز را در آنها می‌بینم که اصلاً خودشان را درگیر موفقیت کسی نمی‌کنند. بسیار مصمم هستند برتری و بهتر بودن را به خودشان اثبات کنند. میل بسیار شدید به موفقیت و اثبات آن به خودشان به فراوانی در آنها دیده می‌شود.
2-تله‌ی بی ارزشی ندارند: بسیار دیده ام آنهایی که موفق می‌شوند تا آن موفقیت را بر فرق سر دیگری یا دیگران بکوبند. درس میخوانند، مدرک می‌گیرند، به افتخارات قابل توجهی می‌رسند و انگار آن جایگاه حالا می‌شود وسیله‌ی انتقام برای جبران آن بی ارزشی‌ها. تبدیل می‌شوند به اژدهایی که مدام در حال تخریب دیگران به هر نحو و صورتی است. اگر کسی رقیب آنها باشد هر طوری که بتوانند در بی ارزش کردن و پایین آوردن زحمات و دستاوردهایش کمر همت می‌بندند. ویژگی بارزی که من در چندین نفر از این عزیزان مشاهده کردم همین ویژگی ارزشمند بود که آنها در پی تخریب دیگران نیستند و تلاش و همت هر کسی در هر جایگاهی که هست متعلق به خودش و نه دیگران می‌باشد. آنها موفقیت را وسیله‌‌‌ای برای رشد و پیشرفت خودشان می‌دانند نه تخریب و بی ارزش کردن جایگاه و مقام دیگری.
3- به مسایل بی ارزش و کم اهمیت بها نمی‌دهند:
حتماً شما هم مثل من در دورهمی‌بعضی‌ها بوده اید. به حرفهایشان دقت کرده اید؟ تمام گیر و گور و هم و غم شان امورات روزمره و اون چی گفت و این چی گفت و پیگیر بی اهمیت ترین و پیش پا افتاده ترین مسایل زندگی خود و دیگرانند. خبرها را جا به جا کنند و پیرامون آن با دیگران به گفتگو بنشینند تا وقت شان به نوعی سپری شود! من بارها دیده ام و خودم نیز تجربه اش را داشته ام زمانی که برای رسیدن به هدفی برنامه ریزی می‌کنیم باید بسیاری فضاها، صحبت‌ها، ارزش‌هایی که برای دیگران قابل توجه است کنار بگذاریم تا بتوانیم بیشتر تلاش کرده و سهم بیشتری از ارزش‌های زندگی داشته باشیم.
4-همواره خودشان را شاگرد و متواضع در برابرت می‌بینند. یکی از دوستان عزیزم هست که ایشان سال 96 رتبه‌ی 9 کنکور ارشد روان شناسی بالینی بود. یک بار ندیدم برای خودش جایگاه و برتری ویژه‌‌‌ای قایل شود و یا احساس خودشیفتگی داشته باشد هرچند کسی که خودش روان شناس بالینی است و روی خودش کار کرده خودشیفتگی در او راه ندارد ولی همیشه با روی باز و بدور از غرور و برتری با دیگران برخورد می‌کند. به نظرم این فرد شایسته‌ی تمام موقعیت‌های خوب تحصیلی و شغلی و درمانگری است. منم منم و ادعاهای بعضی‌ها را ندارند و قطعاً داشتن این ویژگی سکوی پرش برای آنهاست که میخواهند اثرگذار باشند.
تجربه به من ثابت کرده است که اگر شما از درون احساس ارزشمندی داشته باشید و عزت نفس آسیب دیده نداشته باشید و به همت و تلاش خودتان و کمک‌های خداوند اعتماد داشته باشید به این باور خواهید رسید که آدم موفق در دنیای رقابت با دیگران نیست و برای اثبات خودش، ارزش‌ها ، توانایی‌هایش نیروی اضافه‌‌‌ای خرج نمی‌کند تا به کسانی بفهماند که بهتر و برتر و موفق تر است.
قطعاً زندگی ما و مسیر و هدف‌هایی که پیش رویمان قرار می‌گیرند بیانگر تلاش، همت و پشتکار و در نهایت بهای عمرمان خواهد بود.
ای کاش بحث احساس ارزشمندی و وجود تله‌ی بی ارزشی را جدی بگیریم. بسیارند آدمهای این عصر که از بی ارزشی و اختلال خودشیفتگی رنج می‌برند و البته که فضای مجازی سهم عمده‌‌‌ای در این دو مورد داشته است.